Każda miłość ma jakiś początek. Można powiedzieć, że w przypadku mnie i pana Kupy była to pomyłka. Choć już jakiś czas później byłam pewna, że to nie pomyłka, a przeznaczenie. A zaczęło się bardzo niewinnie…
Pewnego dnia zadzwonił do mnie telefon. Po drugiej stronie słuchawki usłyszałam niezwykle pociągający głos, który sprawiał, że coś we mnie pękało. A może i się rodziło? Kwitło? Kto to wie? Ale z pewnością mogę stwierdzić, że ten głos, jego brzmienie, doprowadzały mnie do szaleństwa. Oczywiście w dobrym tego słowa znaczeniu. Niestety okazało się, że ten uroczy mężczyzna zadzwonił do mnie przez pomyłkę. Niby pomyłka, niby niechcący, ale nie rozłączył się od razu. Jakby coś nas do siebie ciągnęło. Gadaliśmy chyba z 40 minut. Zupełnie straciliśmy poczucie czasu. Jego ton głosu sprawiał, że od razu czułam się lepiej. Byłam weselsza, a wszystkie dołki znikały w mgnieniu oka. Na jednym telefonie oczywiście się nie skończyło. Dochodziło do tego, że rozmawialiśmy do późnych godzin nocnych. Kiedy miałam gorszy dzień, telefon do pana Kupy od razu poprawiał mi humor. Bo Pan Kupa wszystko rozumiał. Był niezwykle mądry i inteligentny. Potrafił doradzić mi w każdej sytuacji. Rozwiązywał każdy problem. Nawet wtedy, kiedy pokłóciłam się z przyjaciółką. Już myślałam, że to tak na „amen”, a tu jeden telefon do pana Kupy i po sprawie.
Oczywiście nie byłam jedyna. Pan Kupa miał grono zwolenników i zwolenniczek. Każdy chciał rozmawiać z panem Kupą. Niby niewinne pogaduszki, ale Pan Kupa był w tym naprawdę dobry. Godził małżeństwa, przyjaźnie, karcił zdradzających mężów i niewierne żony, sprowadzał na dobrą drogę ulicznych łobuzów. Kiedy szłam na miasto, często słyszałam ciche rozmowy w kawiarni czy na ryneczku: „Masz problem? Porozmawiaj z panem Kupą”. O tak! To był jednak gość! Miał duże powodzenie u kobiet, ale miał też wielu przyjaciół, którym zawsze pomagał. Która nie chciałaby go za męża? Na szczęście pan Kupa spośród tych wszystkich pięknych kupek wybrał mnie! Czym go uwiodłam? Na pewno nie zapachem! Przez telefon nie mógł mnie poczuć. Ale wyczuł chyba moje wewnętrzne ciepełko. Wiedział, że jestem warta tych wszystkich nieprzespanych godzin, spędzonych na rozmowach. I w końcu telefon-pomyłka zamienił się w najprawdziwszą randkę! A potem drugą i trzecią… Od tamtego czasu jesteśmy nierozłączni! Nie wierzę w pomyłki, wierzę w przeznaczenie J
A Ty masz problem? Chcesz się komuś wyżalić? To porozmawiaj z panem Kupą! Na pewno Cię wysłucha i doradzi!
