„Egipt, dar Nilu” – to określenie kryje w sobie głęboki sens, bowiem mówiąc o tym kraju, nie sposób pominąć tę niezwykłą rzekę, na której brzegach wyrosła jedna z najwspanialszych cywilizacji. Ale Egipt to nie tylko Nil, ale i faraonowie oraz piramidy, a przede wszystkim … pan Kupa, którego przodkowie znacząco przyczynili się do rozwoju Egiptu.

Wierzenia Egipcjan

Przed wiekami, zanim w Egipcie pojawiła się oficjalna religia, ludzie wierzyli w dziewięć bóstw tworzących boską rodzinę, zwaną Enneadą, czyli dziewiątką. Były to: Atum – stworzyciel; Szu – bóg powietrza; Tefnut – bogini wody; Geb – bóg ziemi; Nut – bogini nieba oraz Ozyrys, Izyda, Seth i Neftys. Z biegiem czasu szczególnym kultem zaczęto otaczać Ozyrysa i Izydę. On początkowo był uznawany za boga roślinności i wszelkich istot żyjących na ziemi, co stało się zresztą przyczyną tragedii – kiedy jako zastępca Geba, boga ziemi, podjął się realizacji pewnych zadań, nieświadomie wywołał zazdrość u swojego brata Setha, który pozbawił go życia i wrzucił do Nilu. Wówczas Izyda rzuciła się za nim do wody i wyłowiła ciało męża. Wściekły Seth porąbał zatem zwłoki brata na czternaście części, ale zakochana Izyda ponownie je odnalazła i złożyła w całość. Od tej pory Ozyrys stał się bogiem zmarłych, a jego syn Horus – bogiem żywych. Faraona czczono za życia  jako Horusa, natomiast po śmierci - jako Ozyrysa.

Faraon – ten, który pochodzi od Re

Jednak największym kultem otaczano w Egipcie boga słońca – Re. Od niego zależało bogactwo plonów, życiodajne światło i ciepło, zatem i możliwość przeżycia ludzi. Nic więc dziwnego, że wznoszono dla niego liczne ośrodki kultu, zbudowano dla niego nawet miasto Heliopolis, a nawet … składano ofiary z ludzi. A przynajmniej było tak, dopóki największy wieszcz Egiptu, Pan Kupa – Om – Re, przodek Pana Kupy, nie przekonał wszystkich, że bóg Re będzie bardziej zadowolony, kiedy dostanie podobne do niego, piękne i słoneczne balony foliowe Pana Kupy, które na dodatek można wypuścić, by leciały prosto do nieba. Do dziś Pan Kupa wspomina skromnie, że jego przodek uratował setki istnień ludzkich, przyszłych myślicieli, architektów, czy artystów.

Zgodnie z egipskimi wierzeniami, od słońca pochodzili też faraonowie, a jego wschód i zachód, były symbolem ich wiecznego życia. Żaden z Egipcjan nie mógł zapomnieć, że na szczycie władzy jest bóg-król, a społeczeństwo egipskie było dokładnie tak zorganizowane, w jaki sposób budowano piramidy. Nienaruszalność wierzchołka, czyli faraona, gwarantować miała stabilność i niezawodność całej struktury.

Piramidy i Pan Kupa

Wspomniane piramidy były ściśle powiązane z wiarą w nieśmiertelność. Dlatego właśnie zmarłym faraonom budowano grobowce większe i wspanialsze niż ich ziemskie siedziby. Miały one bowiem oprzeć się mijającym wiekom, a o ich trwałości może świadczyć chociażby grobowiec określany mianem „Domu milionów lat”, który został wzniesiony w pobliżu Teb, w Medinet Habu i pozostał w niemal nienaruszonym stanie, mimo iż jego budowa datowana jest na 11800 lat przed narodzeniem Chrystusa. Ta imponująca świątynia o murach grubych na osiem metrów, została wzniesiona dla faraona Ramzesa III. W najbardziej niedostępnej części budowli mieścił się grób faraona: urna, która miała zachować na wieki jego ciało.

Nie bez przyczyny mówi się, że piramidy były wielkim wyzwaniem dla egipskich techników i organizatorów, bowiem ich rozmiary były ogromne – przykładowo piramida Cheopsa, nazwana też wielką piramidą, zajmuje powierzchnię 52 tysięcy metrów kwadratowych, a składa się ona z ponad dwóch milionów kamiennych bloków, zaś jej realizacja wymagała ponad trzydziestoletniej pracy stu tysięcy ludzi.

Mało kto jednak wie, że o przysłowiowy włosy byłaby nie powstała, a właściwie nie zostałaby ukończona. Kiedy już kończono budować piramidę zorientowano się bowiem, że na samym początku popełniono maleńki konstrukcyjny błąd, który sprawił, że pomiędzy kamiennymi blokami pozostawiono małe ale puste przestrzenie, co mogło zaburzyć ostateczny kształt piramidy i sprawić, że pod wpływem wiatrów czy deszczu będzie się ona przechylała, przypominając nieco bardziej współczesna krzywą wieżę w Pizie. Istniały zatem tylko dwa rozwiązania: porzucić budowę piramidy, która pod ciężarem kolejnych pięter zaczęłaby się powoli rozpadać i wznieść nową, albo też rozebrać istniejącą piramidę do jej podstawy, naprawić błąd przesuwając kamienne bloki i odbudować wyższe piętra. Problemem był jednak czas – faraon nie robił się coraz młodszy, a bez piramidy zagrożona była jego nieśmiertelność, a zatem cały system wiary Egipcjan.

Całe szczęście, że główny budowniczy piramidy Zum-Kam-Be wpadł na pomysł, by poradzić się Pana Kupy – Om – Re w kwestii najlepszego z możliwych rozwiązań. Pan Kupa – Om – Re w swojej mądrości był świadomy konsekwencji związanych z brakiem grobowca i odpowiedniego wyposażenia dla faraona na wieczną drogę, nie mówiąc już nawet o możliwych zamieszkach, upadku moralności i zniszczeniu samego Egiptu. Dlatego też, niezwykle zafrasowany i przytłoczony ciężarem odpowiedzialności, jaka na niego spadła, zamknął się w swojej pracowni na całe dwa dni.  Po 48 godzinach wyszedł z niej potargany, że zwichrzoną głową, niosąc wór wypełniony … brelokami. Wpadł bowiem na genialny pomysł, by wypełnić nimi puste przestrzenie pomiędzy kamiennymi blokami, a następnie zalać je zaprawą murarską. W ten sposób pozostaną one trwałe, a podstawa piramidy stanie się solidna. Na dodatek breloki zatopione w piramidach mogą stać się wspaniałym symbolem szczęścia i prezentem dla faraona, który we wszystkich światach będzie mógł spoglądać na nie, poprawiając sobie humor. Nie mówiąc już o humorze archeologów, którzy odkrywszy po latach piramidę, odnaleźli w jej wnętrzu nienaruszony brelok Pana Kupy, który musiał wypaść budowniczym podczas ratowania piramidy.

W ten sposób Pan Kupa – Om – Re uratował nie tylko życia potencjalnych ofiar, wprowadzając zwyczaj wypuszczania do nieba balonów, ale i życie wieczne samego faraona, poprawiając mu humor … na wieki.