Biorę się za pisanie wrześniowego wpisu. Zaglądam do kalendarza, a tu już październik! Czy Wam też wrzesień tak szybko zleciał? Muszę przyznać, że trochę się działo. Wiecie, jak to jest. Jak zaczyna się wrzesień, to i zaczyna się nauka. A w końcu dzieciaki trzeba do szkoły wyprawić. Bieganie po sklepach za zeszytami, piórnikami, plecakami i innymi duperelami… Taaak, uwielbiam to…

Wtedy płynę, płynę… jak to śpiewała Beata Kozidrak. Ja też się rozpływam i płynę... Ponad 30 stopni to jednak nie na moje nerwy. Zawsze marzyło mi się takie super upalne lato. Wiecie, słońce praży, ja na plaży, Pan Kupa pluska się w wodzie z dzieciakami. Noo, można powiedzieć, że prawie się spełniło. Słońce co prawda praży, ale ja w pracy i Pan Kupa też w pracy. I teraz już nawet myśli o pięknych, piaszczystych plażach nie pomagają. Bo jak sobie pomyślę, że zanim tam bym dojechała, to rozpłynęłabym się w czeluściach dusznego samochodu, pociągu czy autobusu… Brrr… 

Z czym kojarzą Wam się rodzinne imprezy? Bo mi z jednym wielkim koszmarem! Jak zwykle przychodzi teściowa i wtrąca mi się do garów. Jest też wujek Stasiek, który przez cały wieczór rzuca dowcipami, z których nikt się nie śmieje. A jak już się ktoś śmieje, to chyba tylko z uprzejmości. No i te rozmowy. Albo o polityce, albo o sporcie. Nuuudy! Od czasu do czasu zapadnie niezręczna cisza, więc wszyscy nagle udają, że jedzą. Podkreślam „udają”, bo ja się zawsze nagotuje jak głupia, a i tak połowa zostaje. Czy imprezy rodzinne zawsze muszą być tak nudne i sztywne? Okazuje się, że nie!

Dzień Dziecka to upragniony czas naszych pociech. Bo jeśli w okresie od Bożego Narodzenia do 1 czerwca Wasze dziecko nie ma żadnych urodzin, ani imienin, to niestety musi czekać pół roku na kolejną okazję do otrzymania prezentu. No chyba że jesteście z tych rodziców, którzy reagują na płacz dziecka w sklepie, kiedy maluch zauważy kolejną zabawkę do kolekcji z serii „mamo, muszę to mieć”. 

Dawno mnie tu nie było. Może dlatego, że nie miałam czasu. A może dlatego, że w święta za bardzo się nażarłam i dopiero doturlikałam się do komputera. Tak czy siak, mamy dziś piątek. Piątek trzynastego. Nigdy nie wierzyłam w ten niby pechowy dzień. Nic szczególnego mi się w tym dniu nie zdarzało. Hmmm… No dobra. Może poza upadkiem ze schodów w zeszłym roku. I zaginięciem portfela 2 lata temu. I złamaniem nogi z 5 lat temu. No i jedynką z maty kilkanaście lat temu. Kurczę, dużo tego. Ale przecież wiecie, że ja jestem taka pechowa sama z siebie. To ja powinnam być symbolem nieszczęścia, a nie jakieś słodkie, czarne kotki.

Sobota rano. Myślę sobie: „Wyskoczę na jakieś szybkie zakupy, bo mleka mi brakło”. No bo wiecie. Bez mleka nie ma kawy. Bez kawy nie ma życia. Wchodzę do sklepu i jestem w szoku. Ludzi tyle, jakby co najmniej cukier za darmo rozdawali. A ja przecież tylko po mleko. To jak tylko po mleko, to czemu mam w takiej długiej kolejce przy kasie stać, hmm? No ale dobra, przedzieram się przez ten tłum. Biorę dwa mleka i zmierzam w kierunku kasy. Przede mną jakiś facet wykłada na taśmę zgrzewkę wody, zgrzewkę piwa, 2 opakowania kiełbasy, 2 kurczaki, warzywa, owoce… „Co? Gruba impreza się szykuje?” – zagaduje. „Jaka impreza?

Kobieta… Istota, na którą ciągle narzekają mężczyźni. Prawda jest jednak taka, że bez kobiety bylibyście w czarnej dziczy. Kto by Wam skarpetki uprał? Zrobił śniadanko do pracy i obiadek po pracy? Kto by Wam uprasował koszulę i odnalazł zagubiony gdzieś w szafie T-Shirt? Kto by Wam potomstwo spłodził i utrzymał dom we względnej czystości? Choć istnieje dużo cytatów o kobietach, babach i dziewczynach, ja zgadzam się całkowicie tylko z jednym. „Być kobietą to strasznie trudne zajęcie, bo polega głównie na zadawaniu się z mężczyznami”. I o dziwo, ta myśl nie pochodzi od kobiety, a od Josepha Conrada. Mądry facet. Już go lubię!

Walentynki… Święto, od którego ludziom przewraca się w głowach. Nie do końca wiadomo, skąd dokładnie się wywodzi. Podobno początki Walentynek były już w Starożytnym Rzymie, ale nie miały nic wspólnego z obecnym patronem tego święta, czyli świętym Walentym. Nie do końca też wiadomo, który święty Walenty jest naprawdę patronem, bo 14 lutego imieniny obchodzi aż 3 świętych Walentych. Wiadomo jednak, że jest to najbardziej dochodowe święto, zaraz po Bożym Narodzeniu. No tak, wszyscy kupują sobie miliardy kartek i słodkie upominki. A tylko spróbuj być w tym dniu singlem. Zaraz zostaniesz wyklęty! Bo jak można spędzać Walentynki samemu?

Gdybym ze wszystkich możliwych świąt miała wybrać to jedno, wyjątkowe, ulubione… Co by to było? Urodziny? Nie sądzę! Wówczas patrzę w lustro i zamiast cieszyć się, że mogę świętować, zauważam kolejną zmarszczkę. I z przykrością zdaję sobie sprawę, że się starzeję. No to jakie to święto? Hmm… Najlepiej takie, kiedy nie trzeba się zbytnio wykosztowywać, żeby móc świętować. Z pewnością więc nie będzie to Boże Narodzenie, bo przecież prezenty kosztują masę! Nie będzie to też Wielkanoc, no bo jajka podrożały… 

31 stycznia przypada Dzień Przytulania. Z pewnością każdy z Was zdaje sobie sprawę z tego, ile radości nam daje ten prosty gest. Przytulanie nie boli, a przy okazji działa niesamowicie na nasze zdrowie. Przede wszystkim wpływa na wydzielanie słynnego hormonu szczęścia, czyli serotoniny. Ale to nie wszystko. Podnosi odporność naszego organizmu, zmniejsza ryzyko zachorowania na grypę czy przeziębienie, redukuje stres, pomaga się odprężyć, poprawia humor i wpływa pozytywnie na nasz autonomiczny układ nerwowy. Dużo tego, jak na jeden mały gest, prawda? No i to ciepełko!!! Zróbcie coś dla zdrowia i szybciutko biegnijcie się do kogoś przytulić! Ale do rzeczy…